Αγαπημένε μου Τζίγγερ,
Αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω κι ελπίζω η τελευταία. Και δεν σου γράφω ως μία απογοητευμένη οπαδός του Παναθηναϊκού, που γι' ακόμη μία φορά έχασε το Πρωτάθλημα. Ίσως το πιο σημαντικό Πρωτάθλημα στην ιστορία μας, αφού φέτος είναι τα γενέθλια των 100 χρόνων της ομάδας μας. Σου γράφω ως θεία, που το βράδυ της Κυριακής δεν είχε μία έστω δικαιολογία για να παρηγορήσει τον 13χρονο ανιψιό της που έκλαιγε, επειδή ΚΑΙ φέτος η ομάδα του ΔΕΝ θα πάρει Πρωτάθλημα.
Και τι δικαιολογία να βρεις, όταν ο μικρός σου λέει: «Ντρέπομαι να πάω αύριο στο σχολείο, επειδή όλα τα παιδιά θα με κοροϊδεύουν». Του είπα: «Κορόιδεψε τα κι εσύ για το μπάσκετ, που κάθε χρόνο παίρνουμε
πρωτάθλημα. Έχουμε σηκώσει και τέσσερα ευρωπαϊκά». Αν το σκεφτείς, καλά, έχω δίκιο σε αυτό και δεν είναι δικαιολογία. Είναι ο μόνος λόγος για να υπερηφανευόμαστε εμείς οι Βάζελοι. Αλλά σε ένα 13χρονο αγόρι, που αυτός και οι φίλοι του ασχολούνται μόνο με τη μπάλα, δεν είναι αρκετό.
«Ποιος ασχολείται με το μπάσκετ ρε Δήμητρα» μου λέει ο μικρός και συνέχιζε να κλαίει. Μου σπάραξε η καρδιά και θύμωσα πολύ μαζί σου. Μα πιο πολύ με θύμωσαν οι αλήθειες του μικρού Λούη. «Είμαι 13 χρονών κι έχω δει μόνο μία φορά πρωτάθλημα, ενώ ο Θάνος (σημ. ο κολλητός του που είναι Ολυμπιακός) κάθε χρόνο παίρνει πρωτάθλημα. Αύριο θα με κοροϊδεύει και τα παιδιά θα μου κάνουν φατούρο». Με λίγα λόγια, την Δευτέρα ο ανιψιός μου θα φάει ένα σωρό καρπαζιές, διότι είναι Παναθηναϊκός, όπως ο παππούς του, ο μπαμπάς του, η μαμά του και η θεία του.
Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα εμένα όταν ήμουν 13 χρονών, τότε που η ομάδα μου είχε πρόεδρο τον δικό σου θείο και σε αντίθεση με τον δικό μου ανιψιό, εγώ είχα για καρπαζιές τον κάθε γαύρο και αεκτζή συμμαθητή μου. Τότε, που έπαιρνα το ένα στοίχημα μετά το άλλο και τη μία σοκολάτα μετά την άλλη. Τότε, που με τον πατέρα μου μετά από κάθε νίκη του ευρωπαίου και μεγάλου ελληνικού συλλόγου, κάναμε έπαρση της παναθηναϊκής σημαίας.
Αυτές οι αναμνήσεις μου είναι ο λόγος που ο μικρός έγινε Παναθηναϊκός κι εξακολουθεί να είναι. Γιατί, «αγαπημένε μου Τζίγγερ» τελικά δεν έχει σημασία να πάρεις ένα πρωτάθλημα κάθε τέσσερα χρόνια. Σημασία έχει να κρατήσεις τους μικρούς οπαδούς της ομάδας, οι οποίοι είναι Παναθηναϊκοί και δεν ξέρουν το λόγο. Αν συνεχίσεις έτσι, σε λίγα χρόνια κανένα παιδάκι δεν θα γίνεται Παναθηναϊκός.
http://sports.e-go.gr/article.asp?catid=8256&subid=2&tag=6112&pubid=938848
Αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω κι ελπίζω η τελευταία. Και δεν σου γράφω ως μία απογοητευμένη οπαδός του Παναθηναϊκού, που γι' ακόμη μία φορά έχασε το Πρωτάθλημα. Ίσως το πιο σημαντικό Πρωτάθλημα στην ιστορία μας, αφού φέτος είναι τα γενέθλια των 100 χρόνων της ομάδας μας. Σου γράφω ως θεία, που το βράδυ της Κυριακής δεν είχε μία έστω δικαιολογία για να παρηγορήσει τον 13χρονο ανιψιό της που έκλαιγε, επειδή ΚΑΙ φέτος η ομάδα του ΔΕΝ θα πάρει Πρωτάθλημα.
Και τι δικαιολογία να βρεις, όταν ο μικρός σου λέει: «Ντρέπομαι να πάω αύριο στο σχολείο, επειδή όλα τα παιδιά θα με κοροϊδεύουν». Του είπα: «Κορόιδεψε τα κι εσύ για το μπάσκετ, που κάθε χρόνο παίρνουμε
πρωτάθλημα. Έχουμε σηκώσει και τέσσερα ευρωπαϊκά». Αν το σκεφτείς, καλά, έχω δίκιο σε αυτό και δεν είναι δικαιολογία. Είναι ο μόνος λόγος για να υπερηφανευόμαστε εμείς οι Βάζελοι. Αλλά σε ένα 13χρονο αγόρι, που αυτός και οι φίλοι του ασχολούνται μόνο με τη μπάλα, δεν είναι αρκετό.
«Ποιος ασχολείται με το μπάσκετ ρε Δήμητρα» μου λέει ο μικρός και συνέχιζε να κλαίει. Μου σπάραξε η καρδιά και θύμωσα πολύ μαζί σου. Μα πιο πολύ με θύμωσαν οι αλήθειες του μικρού Λούη. «Είμαι 13 χρονών κι έχω δει μόνο μία φορά πρωτάθλημα, ενώ ο Θάνος (σημ. ο κολλητός του που είναι Ολυμπιακός) κάθε χρόνο παίρνει πρωτάθλημα. Αύριο θα με κοροϊδεύει και τα παιδιά θα μου κάνουν φατούρο». Με λίγα λόγια, την Δευτέρα ο ανιψιός μου θα φάει ένα σωρό καρπαζιές, διότι είναι Παναθηναϊκός, όπως ο παππούς του, ο μπαμπάς του, η μαμά του και η θεία του.
Εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα εμένα όταν ήμουν 13 χρονών, τότε που η ομάδα μου είχε πρόεδρο τον δικό σου θείο και σε αντίθεση με τον δικό μου ανιψιό, εγώ είχα για καρπαζιές τον κάθε γαύρο και αεκτζή συμμαθητή μου. Τότε, που έπαιρνα το ένα στοίχημα μετά το άλλο και τη μία σοκολάτα μετά την άλλη. Τότε, που με τον πατέρα μου μετά από κάθε νίκη του ευρωπαίου και μεγάλου ελληνικού συλλόγου, κάναμε έπαρση της παναθηναϊκής σημαίας.
Αυτές οι αναμνήσεις μου είναι ο λόγος που ο μικρός έγινε Παναθηναϊκός κι εξακολουθεί να είναι. Γιατί, «αγαπημένε μου Τζίγγερ» τελικά δεν έχει σημασία να πάρεις ένα πρωτάθλημα κάθε τέσσερα χρόνια. Σημασία έχει να κρατήσεις τους μικρούς οπαδούς της ομάδας, οι οποίοι είναι Παναθηναϊκοί και δεν ξέρουν το λόγο. Αν συνεχίσεις έτσι, σε λίγα χρόνια κανένα παιδάκι δεν θα γίνεται Παναθηναϊκός.
http://sports.e-go.gr/article.asp?catid=8256&subid=2&tag=6112&pubid=938848
Εμείς δυστυχώς δεν παίζουμε μπάλα γιατί σίγουρα με το δέος που θα νιώθαμε φορώντας την ρημάδα την φανέλα σίγουρα θα παίζαμε με περισσότερο πάθος!!!Ο μόνιμος καημος των απανταχού παναθηναικών και φυσικα δικος μου αλλα…βλέπω να το λέμε πολλές φορές ακομα…..γιατι?
Πού να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις.
-Μετα το super ποδοσφαιρο επι εποχής κυράστα-και το ρεαλιστικό πλην όμως αποτελεσματικότατο του Μαρκαριάν-η προπονητικη καρέκλα έχει καταντήσει κωμωδία…
Απο τον κ ΣΟΥΜ(με τον που τον έβλεπα μου προκαλούσε μια αηδία),-στους φιλόσοφους μεν ανίκανους δε κ.Σκαζνι-Μαλεζάνι-μετα σε ανέκδοτα τυπου Μπάκε-καταλήξαμε σε φερέλπις άνεργους (βλέπε Πεσειρο)-και ποιος ξέρει τι έχουν να δουν τα ματάκια μας ακόμα….
Απο παικταράδες(Δομαζο-Βαζέχα-Μπορέλι-Ολιζαντεμπε)-δικά μας παιδιά(βλέπε Κυργιάκο-Λυμπερόπουλο-Μπασινά)-ποιοτικούς ξένους(Μικλαντ-Μινχ-Χένρικσεν-Βαντσικ)…..καταλήξαμε…σε παλτά πολυτελείας(Μπισκαν-Κονσεισαο)-φορτωθήκαμε σκουπίδια τύπου Σεριτς-Ρομέρο-Σκατσελ κτλ κτλ- και παικτες φιλότιμους μεν αμπαλους δε(Βυντρα-Τζιόλη κτλ)
Απο εκει που γεμιζε η Λεωφόρος για πλάκα και στο ΟΑΚΑ ζούσαμε μαγικές στιγμές με 60.000 κόσμο-καθε Κυριακη το γήπεδο είναι μισοάδειο χωρίς παλμό χωρις τιποτα…. (απολύτως λογικο γιατι να δώσεις 20Ε?-για να βγάζεις τον καρκίνο καθε Κυριακή?)-το θέαμα ειναι άθλιο και η υπομονη μας εχει εξαντληθεί.
Απο εκεί που πηγαιναμε σε έδρες τύπου Αρσεναλ και Μαντσεστερ και παίζαμε σαν κομμάντο χωρίς φοβο και με πλήρης αγνοια κινδύνου-κανοντας Μπαρτσελονες να κλεινονται στο Καμπ Νου και προκαλωντας τον πανικο σε όλη τη Γερμανία…………καταλήξαμε να κινδυνεύουμε απο χωριουδάκια της Τσεχίας και της Σλοβακίας-και αποκλειόμαστε απο άθλιες ομάδες τύπου Λανς και Ρέηντζερς.
Απο εκει που τα α΄δερφια στο μπάσκετ αποθεώνονται καθε Κυριακη στο ΟΑΚΑ(δικαίως με τα δις που εχουν σπρώξει+τους παίκτες παγκόσμιας κλάσης που εχουν φέρει, Ράτζα-Μποντιρογκα-Σαρας-Ουιλκινς και και και….)….
στο ποδοσφαιρο απολύτως καμία έμπνευση απο τους κ Τζιγγερ-Μητσου-βέλιτς και λοιπους τεχνοκράτες..
Ο Παναθηναίκος είναι σύμβολο και μια μεγάλη ιδέα που δυστυχώς έχει ξεφτισει …
ΠΑΙΚΤΑΚΙΑ-ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ Γ ΔΙΑΛΟΓΗΣ-ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΧΩΡΙΣ ΟΡΑΜΑ…ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ…..
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑΡΑ ΜΑΣ ΝΑ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ…ΟΥΤΕ ΝΑ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΜΙΧΟΥΣ-ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΔΕΣ-ΠΡΟΕΔΡΟΥΣ(ΧΟ ΧΟ ΧΟ) ΝΑ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΚΟΤΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΑ Ο ΠΑΝΤΟΣ…
Η ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΠΑΙΞΤΕ ΜΠΑΛΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗΣΤΕ ΤΗ ΦΑΝΕΛΑ//……
ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ……ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ